Στεκόμασταν στην άκρη ενός επίπεδου, γυμνού και ιδιαίτερα στενόμακρου οικοπέδου που κατέληγε σε έναν απότομο γκρεμό 30 μέτρων πάνω από τη θάλασσα. Γύρω, η αδρή Λακωνική φύση, διάσπαρτα ελαιόδεντρα, συκιές και μπροστά η θέα του Ταΰγετου. Το μόνο πράγμα που μας ερχόταν στο μυαλό ξανά και ξανά ήταν η ονειρική εικόνα ενός αεροδιαδρόμου απογείωσης προς το πέλαγος.

Σύντομα όμως ήρθε η απότομη προσγείωση στα δεδομένα του έργου: Πώς ακουμπάμε ένα σχεδόν παρθένο από ανθρώπινες παρεμβάσεις περιβάλλον; Πώς χωροθετούμε 3 ανεξάρτητες κατοικίες σε ένα οικόπεδο μήκους 350 μ με πολύ μικρό μέτωπο προς τη θέα (30 μ) εξασφαλίζοντας ιδιωτικότητα και απόλυτη χωρική και οπτική αυτονομία για την καθεμία; Πώς διαχειριζόμαστε δημιουργικά τους ασφυκτικούς οικοδομικούς κανονισμούς που στενεύουν ακόμα περισσότερο τόσο το οικόπεδο όσο και τη φαντασία μας; Και τέλος, πώς οραματιζόμαστε μια σύγχρονη, τολμηρή και πρωτότυπη πρόταση που ενσωματώνει με ουσιαστικό τρόπο στοιχεία παραδοσιακής αρχιτεκτονικής της Λακωνίας;

Αρχίσαμε να αναζητούμε πυρετωδώς τη μορφολογία εκείνη που θα απαντούσε ταυτόχρονα σε όλες τις παραπάνω παραμέτρους και σε μερικές ακόμη. Εξετάσαμε κάθε πιθανό σενάριο και ιδέα μέχρι να καταλήξουμε σε μία στρατηγική προσέγγισης του έργου. Πρώτα, το σχήμα και οι ροές του οικοπέδου μας καθοδήγησαν φυσικά σε τρεις μακρόστενους όγκους, τοποθετημένους στο οικόπεδο με τέτοιο τρόπο και σε τέτοιες αποστάσεις ώστε να μην «ενοχλούν» ο ένας τον άλλο και να απολαμβάνουν φυγές προς τη θάλασσα. Ύστερα, ξεκίνησε το «σμίλεμα» των όγκων: Η καμπύλη απογείωσης τους έδωσε μία ανοδική πορεία ξεκινώντας πίσω από το έδαφος και καταλήγοντας μπροστά σε ένα κρεσέντο σε όροφο. Καθένας τους έσπασε κι έστριψε με διαφορετική γωνία, αποκτώντας δυναμική κίνηση και προσομοιάζοντας σχηματισμούς τοπίων και βράχων. Αφαιρέθηκαν δύο τμήματα (μπροστά και πίσω) ώστε να δημιουργηθούν δύο προστατευμένες βεράντες. Τέλος, με έμπνευση από τα παραδοσιακά σπίτια, δώσαμε στα κτήρια δίρριχτη στέγη, κουφώματα τυπικών αναλογιών με κορνίζα πωρόλιθου και στέρνα συλλογής του βρόχινου νερού μέσα από δύο επιμήκη λούκια σκαμμένα στη στέγη. Ντύσαμε τις κατοικίες συνολικά με φυσικό, αδρό επίχρισμα στο χρώμα του κοκκινοχώματος σαν έχουν αναδυθεί από αυτό. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα «υβρίδιο» μεταξύ παραδοσιακής και σύγχρονης αρχιτεκτονικής και μια πρόταση που επιδιώκει ταυτόχρονα την πρωτοτυπία και την ένταξη στο τοπίο.

Σήμερα, ξεκινώντας την κατασκευή των κατοικιών, εξελίσσουμε ακόμα τις δυνατότητες αυτού του υβριδίου: Μελετούμε τα παραδοσιακά κονιάματα σε συνδυασμό με σύγχρονα θερμομονωτικά υλικά. Επιδιώκουμε την επανάχρηση του χώματος εκσκαφής στην παραγωγή οικοδομικών υλικών (τούβλα και επιχρίσματα). Αξιοποιούμε τις ντόπιες κατασκευαστικές δεξιότητες εισάγοντας ταυτόχρονα σύγχρονες τεχνικές που εφαρμόζονται σε χώρες του εξωτερικού. Η έρευνα αυτή, που βρίσκεται σε διαρκή εξέλιξη, αναζητά πιο βιώσιμες μεθόδους κατασκευής, με σεβασμό στο περιβάλλον, εξοικονόμηση πόρων και υψηλές προδιαγραφές.