Όταν άνοιξε η πόρτα του διαμερίσματος για πρώτη φορά, φαινόταν ότι τίποτα δεν είχε αλλάξει από το 1908, το έτος που κατασκευάστηκε το κτήριο: σκουρόχρωμες κλασσικές ταπετσαρίες, γύψινα και ξύλινα γλυπτά πάνελ, αντίκες, κουρτίνες, παλιοί πίνακες και βιβλία, σκιές και σκόνη παντού. Επιπλέον, το σαλόνι που βρισκόταν δίπλα στην είσοδο, χωριζόταν από την κουζίνα που βρισκόταν στο τέλος, με ένα διάδρομο 29 μέτρων (πολύ περπάτημα για ένα ποτήρι νερό!). Τα λουτρά ήταν στενάχωρα και σκοτεινά, δεν υπήρχαν καθόλου αποθηκευτικοί χώροι και κάθε χρήση ήταν απομονωμένη στο δικό της δωμάτιο με την πόρτα κλειστή.

Ήταν το σπίτι μίας ηλικιωμένης κυρίας και έπρεπε γρήγορα να μεταμορφωθεί σε ένα οικογενειακό διαμέρισμα με σύγχρονες προδιαγραφές και αισθητική. Οι ανάγκες για συνεύρεση, επικοινωνία και άμεση εξυπηρέτηση ήταν καθοριστικές για τον ανασχεδιασμό της κάτοψης.

Πρωταρχικός στόχος έγινε η κατάργηση του διαδρόμου και η αντικατάστασή του με μία σειρά από συνδεδεμένους ζωτικούς χώρους: κουζίνα, κελλάρι και γραφείο μέσα από τους οποίους περνάει κανείς χωρίς να μένουν ανεκμετάλλευτες οι επιφάνειες. Οι κοινόχρηστοι χώροι παρέμειναν κοντά στην είσοδο του διαμερίσματος και η σουίτα των γονιών πέρασε για μέγιστη ιδιωτικότητα στο τέλος, μετά από τα υπνοδωμάτια των παιδιών, στη θέση της παλιάς κουζίνας, με δυνατότητα απόδρασης έξω από την πίσω σκάλα υπηρεσίας.

Τα διακοσμητικά στοιχεία που μαρτυρούν την ηλικία του διαμερίσματος κρατήθηκαν όμως το άσπρο χρώμα που επιβλήθηκε σε όλες τις επιφάνειες έσβησε τα σημάδια της παλαιότερης κατοίκησης και βοήθησε το φως να απλωθεί παντού. Σχεδιάστηκαν κτιστά έπιπλα (ντουλάπες, ράφια, γραφεία) για την απόλυτη εκμετάλλευση όλων των γωνιών και εσοχών που προέκυψαν αλλά και για τη μεγιστοποίηση της αποθήκευσης. Τέλος τα λουτρά τοποθετήθηκαν σε νέες θέσεις και σχεδιάστηκαν με βάση εξαγωνικά πλακίδια διαφόρων διαστάσεων και χρωμάτων.