Μας πήρε πολύ χρόνο. Χρειάστηκαν τουλάχιστον έξι μήνες, 87 επισκέψεις, 174 ώρες επί τόπου, 15 συνεντεύξεις και εξονυχιστική έρευνα για να αρχίσουμε να καταδυόμαστε αργά στον κόσμο του. Προσωρινά τόπος εικαστικής έκθεσης, κανονικά Ανώτατο Εκπαιδευτικό Ίδρυμα με έντονη φοιτητική (ζωική και φυτική!) παρουσία, παλιότερα πειραματικός κήπος για νέα είδη χλωρίδας φερμένα από μακρινές χώρες κατά τη βούληση της Αμαλίας, πιο πριν τσιφλίκι και κονάκι ενός αιμοβόρου βοεβόδα των Οθωμανικών χρόνων, ακόμη πιο πριν χωράφια καλλιεργημένα από αμέτρητες γενεές ντόπιων γεωργών, που κάτω από τις ελιές τους περιδιάβαιναν ακόμη και ο Πλάτωνας με τους μαθητές του.

Πρόκειται για το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, για το οποίο μας κάλεσαν να δημιουργήσουμε έναν ηχητικό περίπατο οι επιμελήτριες Locus Athens. Ο σκοπός ήταν να συστήσουμε στο ευρύ κοινό, με το βιωματικό αυτό μέσο, το τεράστιο, συναρπαστικό οικοσύστημα που κρύβεται πίσω από τα κάγκελα στις δύο πλευρές της Ιεράς Οδού.

Η μάζα των πληροφοριών από τη μία και η περιπλοκότητα του χώρου 250 στρεμμάτων, από την άλλη στάθηκαν σαν ογκόλιθος μπροστά μας. Έπρεπε να τα διερευνήσουμε όλα, να τα δούμε, να τα φανταστούμε, να τα περπατήσουμε, να τα ακούσουμε ξανά και ξανά ώστε να ξεκινήσουμε να πλέκουμε μια αφήγηση με συνοχή. Να χαράξουμε μία ξεκάθαρη πορεία ανάμεσα σ’ αυτά που δεν φαίνονται, σ’ αυτά που φαίνονται και σ’ αυτά που δεν είναι αυτά που φαίνονται, ώστε το μέρος να αποκτήσει νόημα, να ερμηνευθεί η τωρινή του εικόνα και να γίνει κατανοητός ο πλούτος του.

Το απόσταγμα της προσπάθειας αυτής είναι ένας περίπατος 30 λεπτών με mp3 player και ακουστικά, όπου μία φωνή, το «πνεύμα» του Γεωπονικού, καθοδηγεί τα βήματα και το βλέμμα μας, μας δίνει οδηγίες πλοήγησης, μας ενημερώνει για ιστορικά στοιχεία και γεγονότα, για αλήθειες και ψέματα, για αστικούς μύθους, μας διηγείται φανταστικές ιστορίες και προβάλει όλα αυτά πάνω σε ότι κοιτάζουμε κάθε στιγμή στέκοντας ταυτόχρονα κριτικά απέναντί τους.

Με αφετηρία το κεντρικό κτήριο της Σχολής, οι επισκέπτες περπατούν, χάνονται, σταματούν και ξαναβρίσκουν το δρόμο τους μέσα από πύλες, κήπους, ερείπια και κατασκευές, καταλήγοντας ψηλά, στην πίσω βεράντα του κτηρίου Ισαακίδη, απ’ όπου μπορούν επιτέλους να δουν ολόκληρο το campus, γνώριμο πια χάρη στην αφήγηση, μέσα στον ευρύτερο αστικό τοπίο και να δουν, ελπίζουμε, και τις κρυμμένες δυνατότητες που έχει για εξέλιξη, γιατί ένα οικοσύστημα είναι ένας ζωντανός οργανισμός που αλλάζει συνέχεια.

Η ανταπόκριση των επισκεπτών ήταν πολύ θετική. Μεγαλύτερη ικανοποίηση μας έφερε όμως η αντίδραση ορισμένων καθηγητών και φοιτητών της σχολής που μίλησαν για αλλαγή οπτικής και πραγματική αφύπνιση ως προς το χώρο που περιδιαβαίνουν καθημερινά.

Δική μας ευχή θα ήταν ο ηχητικός περίπατος να παραμείνει διαθέσιμος στη βιβλιοθήκη, ώστε η εκπαιδευτική και φοιτητική κοινότητα να μπορεί να τον ακούσει και να συνδεθεί καλύτερα με το χώρο του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών.