Στα περπατήματά μας στα νησιά των Κυκλάδων, το τοπίο δε σταματά να μας γοητεύει. Παρακολουθούμε τις ροές, τον τρόπο που το νερό έχει αποτυπώσει την παρουσία και το πέρασμά του πάνω στο ξερό ανάγλυφο. Το υγρό στοιχείο βρίσκει τη βέλτιστη πορεία, μέσα από στροφές και γυρίσματα, για να βρεθεί στη θάλασσα. Ακριβώς αυτές τις φυσικές ροές θελήσαμε να απελευθερώσουμε στο παραθαλάσσιο οικόπεδο στην Πάρο, όπου το υφιστάμενο κτήριο, μεγάλο, μακρύ, στραμμένο διαγώνια στεκόταν σαν φράγμα ανάμεσα στην παραλία και την αυτοφυή βλάστηση: από μπροστά, τη θάλασσα και την άμμο που εισχωρούσε στο οικόπεδο και από πίσω, τις καλαμιές και το αργόπυρο που κατηφόριζαν από τους λόφους. Πώς λοιπόν να φτιαχτούν οργανικές κινήσεις και σχέσεις ανάμεσα σε αυτά τα στοιχεία; Πώς ταυτόχρονα οι δύο ανεξάρτητες κατοικίες του κτηρίου να αποκτήσουν ιδιωτικότητα στις αυλές, τις προσβάσεις και τις πορείες τους χωρίς να μπουν νέα φράγματα στο τοπίο; Πώς τέλος να διατηρηθεί η αίσθηση ανεμελιάς και χαλαρότητας που είχε το μέρος;

Αρχικά χαράξαμε τις σκληρές επιφάνειες: πρώτα μία περιοχή άφιξης και στάθμευσης, από κει ρευστές πορείες προς τις εισόδους κάθε σπιτιού, τις διάφορες αυλές καθώς και ένα περιμετρικό μονοπάτι που μπροστά χωρίζεται σε δύο ξύλινες πασαρέλες που οδηγούν στην παραλία. Ως υλικό για τις επιφάνειες αυτές επιλέξαμε πλάκες με ντόπια αδρανή στο χρώμα της άμμου. Μεγάλες περιοχές του οικοπέδου καλύπτονται με ποταμίσιο βότσαλο ώστε να δοθεί μία εντύπωση ηρεμίας και ανοιχτωσιάς. Η βλάστηση εμφανίζεται στο οικόπεδο με πολλούς τρόπους: πίσω διαμορφώνεται ένα περιβόλι με ελιές, ροδιές, κηπευτικά, καθώς και ένα μικρό καθιστικό με αναρριχόμενα γύρω από το παλιό πηγάδι του οικοπέδου, κάτι που υπήρχε παλιότερα και είναι αγαπημένη παιδική μνήμη των ιδιοκτητών. Περιμετρικά καλαμιές και θάμνοι συμπληρώνουν την περίφραξη καθώς και μερικά υφιστάμενα αμπέλια που διατηρούνται. Στις δύο πλευρές του κτηρίου διαμορφώνονται δύο μεγάλα παρτέρια πυκνού πρασίνου τα οποία λειτουργούν ως οπτικό φίλτρο για την κάθε κατοικία. Μπροστά, στη μεγάλη ανοικτή περιοχή με βότσαλο και άμμο, αναδύονται λοφάκια με θαμνώδη φυτά τα οποία ανθοφορούν σε διαφορετικές χρονικές στιγμές και με διαφορετικά χρώματα το καθένα.

Κοιτάζοντας το νέο τοπογραφικό, οι σχεδιαστικές χειρονομίες μαλακώνουν την παρουσία του κτηρίου και ανοίγουν το δρόμο σε ροές και κινήσεις, δημιουργώντας ένα μείγμα φυσικού και τεχνητού τοπίου που ενεργοποιεί όλο το οικόπεδο.