Τα αυτοφυή πεύκα βρίσκονταν στον κήπο από τη δεκαετία του 30. Ήταν τόσο μεγάλα και πυκνά, που σκίαζαν όλο το οικόπεδο χωρίς ιδιαίτερη ανάγκη για πότισμα και συντήρηση. Λίγους μήνες μετά την τραγική πυρκαγιά της 23ης Ιουλίου 2018, η εικόνα ήταν τελείως διαφορετική. Όλα είχαν απογυμνωθεί και μπροστά μας είχαμε πια μία σχεδόν λευκή σελίδα. «Σχεδόν» γιατί ευτυχώς στο έδαφος, ανάμεσα στους μαύρους λεκέδες της στάχτης, είχαν ήδη αρχίσει να ξεφυτρώνουν μικρά πευκάκια, που το ύψος τους δεν ξεπερνούσε τα 5-6 εκ.

Επιθυμία των ιδιοκτητών ήταν να καλέσουν τη φύση να επιστρέψει δυναμικά. Σε αυτό το κάλεσμα ζήτησαν τη βοήθειά μας. Αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε μαζί ποια στρατηγική φύτευσης θα βοηθούσε καλύτερα στην επούλωση. Από τη μία, θα μπορούσαμε να επαναφέρουμε αυτό που υπήρχε πριν, από την άλλη, να προτείνουμε ένα νέο τοπίο με διαφορετικά είδη βλάστησης. Επιλέξαμε τη μέση οδό. Σημειώσαμε στο έδαφος τα νεαρά πεύκα που θα παρέμεναν, φροντίσαμε τα λίγα δέντρα που επιβίωσαν (κυρίως ελιές) και στήσαμε γύρω τους ένα νέο σύστημα φυτών με διαφορετικές ιδιότητες.

Από τα νέα δέντρα που φυτεύτηκαν κάποια είχαν στόχο να προσφέρουν σκιά και άλλα καρπούς. Τα θαμνώδη επιλέχθηκαν για την ανθοφορία τους αλλά και για την ιδιότητά τους ως μυρωδικά. Κάποια πάλι, έπρεπε να διαχωρίζουν και να προστατεύουν. Στο έδαφος, δημιουργήσαμε τις προϋποθέσεις για την εμφάνιση μίας εποχιακής χαμηλής βλάστησης η οποία έφερε μία έντονη αίσθηση φρεσκάδας.

Η εξαφάνιση των δέντρων δημιούργησε και μία σειρά από ανάγκες που δεν υπήρχαν πριν, σκίαση, πορείες, παρτέρια και πότισμα. Σε αυτές προστέθηκε και μία ακόμη, ένα εξωτερικό λουτρό. Σχεδιάσαμε λοιπόν μία μεγάλη πέργολα, κάτω από την οποία φιλοξενήθηκε ο βασικός χώρος συνεύρεσης. Στην πλάτη της τοποθετήθηκε μία σιδεριά με σχέδια εμπνευσμένα από τη χλωρίδα και την πανίδα του μέρους, κουκουνάρια, πεύκα, κυπαρίσσια και πουλιά. Οι τέσσερεις κολώνες της χρησίμευσαν ως στηρίγματα σε τέσσερεις γλυσίνες οι οποίες άρχισαν αμέσως να σκαρφαλώνουν για να καλύψουν την οροφή. Το έδαφος παρέμεινε όσο πιο φυσικό γινόταν. Παράλληλα σχεδιάστηκαν πορείες με ακουμπιστές πλάκες ανάμεσα στα διάφορα τμήματα του κήπου και παρτέρια με χαμηλά τοιχάκια και πέτρινους πάγκους. Οι βρύσες για το πότισμα απέκτησαν σημασία, εντάχθηκαν σε χαμηλές κολώνες σκυροδέματος με μαρμάρινους νεροχύτες. Τέλος, κατασκευάστηκε και μία εξωτερική ντουζιέρα από ταπεινά υλικά, σκυρόδεμα και πλάκες πεζοδρομίου, με διάθεση να δίνει την εντύπωση ότι ήταν πάντα εκεί. Τέσσερα χρόνια μετά, το κάλεσμα έχει γίνει δεκτό. Το νέο αυτό οικοσύστημα έχει πάρει το δρόμο του και συνεχίζει να εξελίσσεται.